Een verrassing

Het verhaal van de kat die op en af de kattenbak gaat zitten is voor een dierenarts zo vaak gehoord en het ziektebeeld dat erbij hoort zo bekend dat onderzoek en behandeling in het hoofd al vaststaat. Blaasontsteking, blaasverstopping of obstipatie, een van deze drie aandoeningen moet het zijn. Even het lichaam controleren om tussen deze drie te kunnen kiezen en voilà.
De patiënt waarover gebeld wordt is een zeventien jaar oude kater en het verhaal is precies zoals boven beschreven. Aangezien bij de kater de mogelijkheid van een blaasverstopping aanwezig is, een aandoening die binnen vierentwintig uur dodelijk kan zijn, laat ik de eigenaar meteen komen. Na een half uur zie ik ze het pad naar de praktijk oplopen waarop ik de deur van de spreekkamer alvast open doen. Na de nodige formaliteiten in verband met de administratie komt het onderzoek. Als eerste voel ik in de buik om te weten of de plasbuis, het buisje dat vanaf de blaas naar de penis loopt, verstopt zit. In dat geval moet ik een enorme harde, opgezette blaas in de buik voelen. Niet!! Bij een blaasontsteking voel je een kleine gespannen blaas dus mijn verdere controle betreft de ruimte in de buik vlak voor het bekken. Ik voel een redelijke blaas, met iets vulling. Een blaasontsteking is minder waarschijnlijk maar hier zal urineonderzoek uitsluitsel moeten geven. Bij een obstipatie voel je grote harde drollen in de buik zitten. In dit geval is de ontlasting best aanwezig en stevig te voelen maar is het formaat en de hardheid niet zodanig dat je van een darmverstopping kunt spreken. Kijk zo wordt een op het oog eenvoudig ziekteproces toch nog een hersenkrakertje. De grote vraag is wat het persen nog meer voor oorzaken kan hebben. In de buikholte voel ik verder geen bijzonderheden dus mijn aandacht verschuift naar de bekkenholte. Ik doe een plastic handschoen aan mijn hand en voer een rectaal toucher uit. Dit is niet meer of minder dan met de wijsvinger in de anus van de kat naar binnen gaan om op die manier een indruk te krijgen het laatste stukje van het inwendige van de kat. Meteen wordt de oorzaak van het probleem duidelijk. Een enorme tumor onder de staart vlak boven het laatste deel van de endeldarm maakt de doorgang van ontlasting moeilijk. Hierdoor gaat het diertje persen op de ontlasting ondanks het feit dat de drol niet als erg groot en hard bestempeld moet worden. 

De operatie is moeilijk. De tumor zit iets in de spiermassa onder de staart ingegroeid en bij het verwijderen moet ook het bovenste deel van de stevigheid van de endeldarm opgegeven worden. Voorzichtig prepareer ik de tumor uit de spier van de staart en gelukkig is er voldoende restweefsel om iets van een reconstructie van de endeldarmstevigheid te maken. Tevreden kan ik de wond sluiten. Of er problemen met de staart werking of met het poepen zal ontstaan weten we in het verloop van een kleine week en bij het verwijderen van de hechtingen over tien dagen zal ik dat wel horen.

Zo zie je maar weer, een zeldzame aandoening kan soms met een, op het oog bekend ziektebeeld, toch nog voor een verrassing zorgen.