Het 4 maanden oude katje zit een beetje verloren in een hoekje van de draadkooi dat als reismandje wordt gebruikt. Duidelijk minder ingenomen met het leven in het algemeen en overduidelijk nog minder ingenomen met de plek waar hij nu is: onze dierenartsenpraktijk. Ik had mevrouw de vorige avond over de telefoon gesproken en we hadden afgesproken dat ze deze ochtend op consult zou komen. De poes was net uit het pension opgehaald. Het bleek dat hij in pension ook al behandeld was omdat hij zich niet zo lekker voelde. Ik krijg de nota met de handelingen en medicijnen onder de neus. Hebben ze u ook verteld of hij van deze behandeling is opgeknapt? vraag ik de eigenaresse. Een bevestigend antwoord. Maar nu is hij weer helemaal terug bij “af” zegt ze treurig. Ik haal het diertje uit de kooi en houd hem even in de lucht om reacties en reflexen te bekijken. Gaat eigenlijk best goed, hij kijkt me tenminste aan met een blik van: “wat doe je nou toch weer?” Ademhaling, pols, temperatuur en lymfknopen worden aan een inspectie onderworpen. Geen afwijkingen. “Hij wil echt niets eten” verzekert de eigenaresse mij. Ik open het mondje en zie meteen wat de oorzaak van het probleem is. De tong zit vol met kleine oppervlakkige beschadigingen zoals we die zien bij een herpes infectie. Maar dat kan eigenlijk niet want ik heb net met een scheef oog in het opengeslagen paspoort dat mevrouw op mijn bureau heeft gelegd, gezien dat het diertje op de juiste tijd en met het juiste vaccin is ingeënt. En in dit vaccin zit de stof die bescherming moet bieden tegen juist deze infectie. Ik leg mevrouw het probleem uit en vertel meteen de consequenties. In de eerste plaats is er dus blijkbaar na vaccinatie geen voldoende weerstandsopbouw geweest tegen de ziekteverwekker. Kan zeker pure pech zijn maar we moeten in het achterhoofd meenemen dat er ook bepaalde andere infecties zijn die de weerstand van katten kunnen aantasten. Om dit te weten moet er een bloedonderzoek komen maar we besluiten dit nog even uit te stellen. Als de problemen zich blijven voordoen kan dat altijd nog. Het tweede probleem is dat dit virus waarschijnlijk niet meer uit het lichaam zal verdwijnen zodat het diertje de kans loopt om zeer regelmatig deze infectie terug te krijgen. Om dit probleem te tackelen kunnen we het diertje twee keer per jaar gaan enten in plaats van een (1) keer. Het virus verdwijnt niet maar de ziekteverschijnselen blijven dan achterwege. Voor nu schrijf ik wat medicijnen voor. Mevrouw begrijpt het verhaal en is blij dat de ingestelde therapie vloeistoffen zijn die je met een pipetje in de bek moet spuiten. Je moet er toch niet aan denken dat je met een tong vol met zweren een pil naar binnen moet werken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten