Opa

Suf, sloom, niet willen staan, niet willen eten en een geforceerde ademhaling. De Golden Retriever in de spreekkamer is echt ziek. Hij was in de dienst behandeld voor braken en de behandeling leek aanvankelijk wel wat aan te slaan. Maar zondag was hij plots in elkaar gestort. Een supersnelle hartslag en vrij vocht in de buik doet een ernstige aandoening vermoeden. Bezorgd staat de eigenaresse naast haar lieveling. Opa is mee. Opa komt niet uit de buurt maar hij was gelukkig op bezoek. Gelukkig, want opa en de hond zijn twee handen op één buik. Het noodzakelijke verdere onderzoek laat een afwijkend hartfilmpje zien, de röntgenfoto geeft het beeld van een iets vergroot hart dus al met al lijkt er een hartfalen te zijn. We besluiten een behandeling in te zetten. Vochtafdrijvers en hartpillen moeten het probleem gaan tackelen.
Een paar dagen later zie ik mijn patiënt weer terug. Duidelijk verbeterd maar zeker nog niet goed. Met name de eetlust is flink in de benen gezakt. Opa is weer weg. De eerste paar nachten heeft hij op de bank naast de hond geslapen maar uiteindelijk moest hij toch weer naar huis. Met bloedend hart zo verzekert de eigenaresse me. Nu, een paar dagen later, wordt de patiënt langzaamaan iets fitter, kan weer langere stukjes lopen en kijkt helder uit zijn ogen. Maar er is wel iets dat zorgen baart. De hond eet niets, helemaal niets. De lekkerste hapjes bekijkt hij, hooghartig zijn neus afwendend, zonder enige neiging om toe te happen. Opa is weer terug, ook om te proberen wat eten in zijn weigerende vriend te krijgen. En waarachtig, een lekkertje dat hij voorhoudt wordt, weliswaar met lange tanden, en met een blik van “ik doe het voor jou, weet je”, weggewerkt. Een tweede probleem is dat er ook nog geen ontlasting is geweest. Van een obstipatie is niets te voelen maar je weet maar nooit, dus ik spuit een zeepklysma in de anus. Na het aanbrengen moet er even met de hond gelopen worden. Gelukkig komt er ontlasting af dus de kans dat er een obstipatie is wordt kleiner. Met wat medicijnen stuur ik ze weer naar huis, toch nog maar even proberen. Opa pakt de riem en loopt met onzekere gang het pad naar de auto af. De eigenaresse fluistert me toe dat het toch te hopen is dat alles goed komt met haar hond. Bezorgt kijkt ze het tweetal oude baasjes na. Als de hond overlijdt wordt het ook opa’s dood hoor ik haar zachtjes voor zich uit mompelen.