othaematoom of bloedoor

De kat had een vies oor. Al een tijdje. Af en toe schudde hij de vette troep eens flink in het rond zodat het huis een schoonmaakrondje met een zeepsopje nodig had. Er waren al wat oorcleaners gebruikt maar echt helpen deed het allemaal niet. Plots had het diertje een dik oor. Daar waar links een trotse flapper de lucht instak hing rechts een grote klomp oor triest naar beneden. De eigenaar was zich rot geschrokken en vliegendervaart naar de kliniek gekomen, bang voor een ernstige aandoening. Ik bekijk de oorschelp. Niet pijnlijk, niet rood, zacht, ik weet al wat het probleem is, een othaematoom of bloedoor veroorzaakt door het schudden met de kop. De normale oorschelp blijft rechtop staan omdat er een kraakbeenplaat in zit. Dwars door die kraakbeenplaat lopen allemaal kleine bloedvaatjes. Als de patient heftig met zijn oor flappert kan het soms gebeuren dat er wat van die bloedvaatjes scheuren met een bloeduitstorting tot gevolg. Allemaal niet zo spannend om heel eerlijk te zijn, komt vanzelf weer goed. Het vervelende is echter dat bij het herstel allerlei inwendig litteken ontstaat wat op den duur gaat krimpen. Na een maand of twee is de oorschelp verfrommelt. Ziet er niet meer uit. Om dit verfrommelen te voorkomen maken we operatief het oor open zodat het bloed afvloeit waarna we door en door de voor- en de achterkant aan elkaar vasthechten. Het oor ziet er daarna uit als een matras, helemaal vol met hechtingen. Wel een wat pijnlijke ingreep maar noodzakelijk want door de hechtingen wordt het litteken gericht zodat alle balkjes van voor naar achteren lopen. Hierdoor blijft bij het krimpen de vorm van het oor intact. Cosmetisch verantwoord en ook de gehoorgang blijft mooi open. Alleen nog wel even een goed medicijn voor de oren geven. Tenslotte heeft de patient nog een oor en we wensen hem eigenlijk niet nog zo een operatie toe.