met een vette knipoog

Enige weken geleden kwam er een kat op het spreekuur. Met een vette knipoog zal ik maar zeggen. Linker oog stijf dicht, rechter oog helder naar mij opkijkend. Meestal lukt het wel de oogleden uit elkaar te trekken om zodoende het oog te kunnen inspecteren. Bobby liet dit niet toe. Eerst maar even het oog verdoven met een druppeltje vloeistof uit een klein pipetje. Tien minuten later was het oog ongevoelig en kon ik wat meer zien. Een forse beschadiging op het hoornvlies was zichtbaar. Ik inspecteer met een pincet tot diep achter de oogleden maar vind niets vreemds. Het gaat niet makkelijk want Bobby vind het niet leuk en werkt niet mee.Gelukkig, de eigenaar houdt de voorpoten goed vast zodat het allemaal net gaat. Ik laat het oog intensief zalven gedurende 1 week waarna ik een kontrole voorschrijf. Bij de kontrole is de toestand alleen maar verslechterd zodat ik bang ben het oog niet te kunnen behouden. Afspraak voor die middag gemaakt.Vier uur later, Bobby onder narcose, en ik inspecteer het oog en de oogleden nog een keer. Echt geen vreemd object te vinden dus ik kan met de operatie beginnen. Netjes langs de oogleden opereren, de spieren van de oogbol losmaken om uiteindelijk het oog te kunnen verwijderen. Plots schiet er uit de operatie een grasaar naar boven. Diep in de weefsels binnengedrongen had hij zijn verwoestende werk gedaan. Al schurend en schavend met het laatste kleine puntje dat het hoornvlies nog kon bereiken had hij het oog verwoest. Jammer dat hij zo diep in het lichaam was binnengedrongen, onbereikbaar voor de onderzoeken want nu moet Bobby voortaan door het leven met een oog minder. Permanent knipogend zal ik maar zeggen.