maandag 21 september 2009

epilepsie

Zondagmiddag. Dienst voor de regio. Het is al een tijdje redelijk rustig als plotseling de telefoon rinkelt. Een eigenaar in paniek met op de achtergrond de vrouw van de eigenaar, zo mogelijk nog meer in paniek. De kat des huizes heeft stuipen. Al een uur zo te horen. Het fietsen met de poten en trekken met de kop en kaken wordt afgewisseld met periodes van ongecontroleerd knipperen met de ogen en een duidelijke afwezigheid van bewustzijn. Ik laat ze meteen komen. Bij aankomst in de praktijk zie ik dat de eigenaar niet heeft overdreven. De kat ligt als een zielig hoopje ellende te schokken en te trillen en bij het neerzetten van het mandje op de behandeltafel komt er een volle epileptische aanval. Urine en ontlasting, voor wat er nog aanwezig is, wordt uitgeperst en het schokken verhevigt zich tot heftige spiersamentrekkingen. Na een minuut komt er een relatieve rust over het diertje. De medische term voor deze toestand is: status epilepticus. Een toestand waarbij er tussen de epileptische aanvallen geen momenten van rust meer zitten zodat het dier ook niet meer kan herstellen van de gevolgen van de aanval. Een echte crisis waarbij het stabiliseren van de patiƫnt de eerste prioriteit heeft. Ik neem het diertje van de eigenaar over. Met een hoge dosering valium breng ik de kat in een kunstmatige slaap en daarbij wordt er een hoge dosering van een middel gegeven dat de zenuwbeschadiging tot rust moet brengen. De kat valt in slaap. Eindelijk rust. De eigenaar gaat naar huis met de mededeling dat ik hem bel als zijn kat weer wakker wordt. Hoe? dat is bepalend voor de verdere behandeling en kansen. Tegen de nacht komen de eerste tekenen van wakker worden. Gelukkig zijn de epileptische aanvallen voorbij maar het is toch nog even afwachten hoe het verder zal gaan. Maandag, kat volledig wakker, geen epilepsie! Ik observeer de kat een poosje en kom tot de conclusie dat de kat een beetje de weg kwijt is. Ook is hij blind. Een gevolg van de epilepsie of een gevolg van het hersenprobleem dat de epilepsie gaf?. Wie zal het zeggen. Wel is zeker dat de eigenaar het trieste diertje een beter leven gunt dan dat het nu heeft. Met een traan in het oog nemen we afscheid.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten