penfixatie

In de middag gebeld door een collega. Ze heeft een verdrietig baasje bij haar in de spreekkamer en een kitten met een gebroken achterpoot. Of wij er wat in zien. Natuurlijk is over de telefoon niet makkelijk in te schatten wat  er gebeuren moet dus ik vraag wat meer informatie. Een dijbeenbreuk. Soms kun je die laten bungelen, soms is een penfixatiede de oplossing en soms moet er een stalen plaat op het been vastgeschroefd worden. De collega heeft een röntgenfoto gemaakt. Een gewone analoge foto, dus niet de digitale vorm die we tegenwoordig veel zien. Gelukkig want vooralsnog zijn de analoge opnames, wat mij betreft, toch nog veel mooier en beter dan de digitale (tenzij je die hele dure apparatuur hebt die er in de mensen ziekenhuizen staan). Maar een analoge foto kun je alleen per post versturen. Goede raad is duur. Gelukkig is de collega inventief en heeft een scan van de foto gemaakt. Met een wonderlijk mooi resultaat moet ik zeggen. Ze emailt de opname. Zo kan ik toch kijken wat er met de poot moet gebeuren. Het kitten is nog in de groei dus ik mag die delen van het bot die voor die groei zorgen, niet beschadigen. Om die reden heeft een penfixatie, als het mogelijk is, de voorkeur. Het blijkt een mooie, iets schuine breuk te zijn. Prima geschikt voor een pen. Een afspraak wordt gemaakt.

Als het baasje samen met mij de foto bekijkt springen de tranen in haar ogen. "Sta ik weer te janken" zegt ze. Het katje houdt ze voorzichtig tegen zich aangedrukt. Maar er is geen twijfel in haar stem als ze de mogelijkheden hoort. Alleen het beste is goed genoeg voor haar lieveling.

Eerst wordt de, van speciaal chirurgisch staal gemaakte pen op maat gemaakt, en van een scherpe punt voorzien. Voor de maatvoering gebruik ik de rontgenfoto van de collega waarop, naast het gebroken been, ook het gezonde andere been staat. Narcose, wassen scheren, desinfecteren, zowel de kat als de dokter. De patient wordt afgedekt met doeken. Ik maak de huid open en zoek mijn weg tussen de spieren van het bovenbeen. Voorzichtig, want er loopt een grote zenuw in het operatiegebied. Als ik die zou beschadigen loopt het diertje voor de rest van zijn leven met een klapvoet. De breukdelen worden in de wond zichtbaar en met een jakobsklauw schroef ik de pen in het merg van het dijbeen richting de heup, net zolang totdat de pen naast de heup uit het bot komt steken. Daarna draai ik de pen om , breng de breuk  in de goede positie en duw de pen zo ver mogelijk in het bot richting de knie. De stalen pen vult het merg van het nog zo jonge botje volledig op en geeft daarmee de stevigheid.  Nog een paar draden ter hoogte van de breuk en alles zit weer op zijn plaats.

Ik bel het baasje om verslag van de operatie te doen. En geloof me of niet, ik kon haar tranen  door de telefoon heen horen. Maar nu zijn het geen tranen van medelijden met het zo onfortuinlijke katje, nu zijn het tranen van opluchting zo verzekert ze me.