Een frisse, zuivere lucht??

Het is een oud hondje. Best nog wel levendig en aktief maar ook een beetje de weg kwijt. Het bazinnetje komt wat onzeker voor een klein tumortje op het ooglid. Ik buig me voorzichtig over het diertje heen wetend dat de leeftijd en de forse staar een plotselinge afweer reactie kan opleveren waarbij een felle knauw in je vingers niet denkbeeldig is. Als ik dichterbij het hoofd van het dier kom wordt ik onpasselijk van de gore putlucht die uit de bek vrijkomt. Naast de inspectie van het gezwelletje licht ik ook even een bovenlip op. Wat ik zie is schrikbarend. Het gebit is een grote rottende massa met tandsteen, stinkende prut en loszittende elementen. “Het gezwelletje moeten we eigenlijk weghalen” zeg ik tegen haar en ik vervolg met de opmerking dat we dan misschien ook maar het gebit moeten aanpakken. Ze kijkt me bezorgd aan. Haar vorige dierenarts had de narcose bij het oude hondje niet meer aangedurfd vandaar dat er al jaren niets meer aan de bek was gedaan. “Maar het stinkt enorm” zo vertrouwd ze me toe. Ik staar peinzend uit het raam. Natuurlijk is een narcose voor zo een oud dier nooit gewenst maar de permanente ontsteking in de bek geeft ook zo zijn problemen in het lichaam. Nierschrompeling en hartekleplekkage zijn de meest bekende complicaties van een slecht gebit. Ik leg het bazinnetje uit dat de leeftijd natuurlijk een verhoging van het narcoserisico met zich meebrengt maar dat we dat risico misschien toch maar moeten nemen, omdat het wegrotten van je gebit een smerige en pijnlijke zaak is. Ik zie dat ze heen en weer wordt geslingerd tussen haar gevoelens en haar verstand. Uiteindelijk geeft ze aan dat ze de ingreep graag wil laten doen. “gaat het verkeerd dan moet dat maar” zegt ze.
Drie dagen later ligt hij rustig ademend op tafel. Over de neus heeft hij een zuurstofmasker en ik hoor het geruststellende suisende geluid van de luchtstroom die bij elke ademtocht diep in de longen wordt ingezogen en het brommende geluid van de generator die dit hersen- en hartbeschermende gas produceert. Een flinke shot pijnstiller moet elk ongemak zoveel mogelijk weghouden en via een infuus houdt ik het diertje in een lichte slaap. De eerste paar tanden hebben geen kracht nodig. Als ik ze met mijn tang vastpak liggen ze er al uit. Het volgende setje geeft wat meer problemen maar nadat ik een seconde of tien wat druk op de elementen uitoefen voel ik de wortels loskomen van de wortelkassen. Blijven twee grote kiezen met meerdere wortel die in verschillende richtingen lopen over. Omdat er een chronische pijn kan blijven als er stukjes wortel achterblijven slijp ik de kiezen doormidden om vervolgens met een hevel druk op de onderdelen aan te brengen. En zo kan ik ook de laatste delen van het gebit verwijderen.

Als ik een uurtje later het diertje dankzij de voorzichtige narcose en het beschermende zuurstof weer fris en fruitig in zijn hok zie staan, haal ik opgelucht adem. Voortaan zal de patient weer met een schone zij het tandeloze mond door het leven gaan.