Gehecht

Hij heeft jeuk. En u weet het: jeuk is niet leuk!!. We zijn al een tijdje aan het stoeien met hem. Voeding heeft wel wat effect maar ook weer niet alles. Dermatrix, een voedingssupplement, heeft zijn diensten bewezen maar er moet nu wel een dubbele dosering gegeven worden en dan nog is het effect niet alles. Het vorige consult heb ik een huidafkrabsel gemaakt waaruit bleek dat demodex of te wel “jonghondenschurft” en schimmels niet te verwachten zijn. Al met al een lastig gevalletje. En van al dat gerommel aan zijn lijf is de eens zo open en vrolijke kruising herder afwachtend en zelfs ietsje afwerend geworden. En dat kun je je ook wel voorstellen na al dat gepluk, gekrab en geprik in je lijf. We overleggen over een mogelijke psychische component bij het probleem en de invloed die de mannelijke geslachtshormonen kunnen hebben. Gelukkig kunnen we dit vrij makkelijk uittesten. Er bestaat een anti-hormoon een stofje dat zich op de receptoren voor testosteron in het lichaam nestelt hierbij geen effect geeft maar wel het eigen hormoon afblokt. Zo kun je voor een tijdspanne van 1 tot 2 maanden kijken hoe de hond zou zijn als hij gecastreerd is. En natuurlijk een injectie met een allergie remmend middel. “Natuurlijk”  omdat die nare jeuk de hond zelfs uit zijn slaap haalt of houdt. We besluiten de mogelijkheid van een bloedonderzoek op voedingsallergie en atopie (andere allergie soort) voor een later tijdstip te bewaren. Ik maak de spuiten klaar. De eerste wordt onder de huid in de nek gespoten. Hij vind het niet leuk maar stribbelt ook niet al te hard tegen. De tweede prik komt in de bil. Ik pak met mijn linkerhand onder de buik van de hond zijn rechter bil vast. Hij kijkt naar achter en probeert zich los te wringen. Niet boos of agressief maar duidelijk onwillig om zich dit allemaal te laten geworden. Ik prik in de bil en spuit de vloeistof naar binnen. De hond draait naar achter en pakt even mijn hand in zijn bek: “niet doen” wil hij daar mee zeggen. Hij kon niet weten dat de mensenhuid niet stevig genoeg is voor een hondenbek zodat ik de behandeling met twee sneeën in de bovenkant  van mijn hand moet bekopen. Samen met de assistente hecht ik de wonden en doe er een verband om. Een beetje penicilline doet de rest.

Niet agressief maar duidelijk onwillig en een beetje teveel ruimte gekregen. Tja, dan kan zoiets gebeuren. Blijft dat ik bij de behandeling de regie voer en het dus aan mijn eigen verkeerde inschatting en ietsje te grote nonchalance te danken is dat ik er nu wat gehavend bijloop. Dus: “volgende keer beter opletten de Jong”