Een cluster van epileptische aanvallen

Een huisarts in ruste. Een hond met epilepsie. Al gedurende langere tijd is het probleem van de epilepsie er en met zijn medische kennis heeft onze huisarts dan ook niet zoveel moeite met het probleem om te gaan. Zo één keer in de drie maanden is er een cluster van aanvallen waarbij in het verloop van enkele dagen meerdere aanvallen los van elkaar optreden. Het baasje heeft pillen in huis en door met de dosering te spelen is het probleem van de aanvallen vrij snel weer beheersbaar. Maar nu even niet. Dosering is al aangepast, verhoogd, en daarna nog een keer. Maar de aanvallen blijven komen. Ik kontroleer het dier en kom tot dezelfde conclusie als het baasje: dit keer moet er met wat extra medicijn geprobeerd worden de cluster te doorbreken. Ik geef een injectie om extra rust in het dier te brengen, een sedativum met als extra voordeel dat ook de spieren wat verslappen en dus de akelige krampen verdwijnen. Het lukt, na tien minuten is er een weldadige rust over het dier gekomen. De volgende dag belt de eigenaar weer. Na een aanvankelijke rustige periode zijn de aanvallen nu weer met dezelfde hevigheid terug. Datgene wat ik gehoopt had is niet gebeurd. Vaak komen de hersenen weer in normale balans als de activiteit voor een periode echt even onderdrukt is. Dit is zorgwekkend, blijkbaar is er iets in de hersenen aan de gang dat ernstiger is dan de gebruikelijke problematiek. Ik neem de hond op en probeer met wat medicijnen in de bloedbaan heel direct de hersenen te benaderen. Zonder resultaat. Het lijkt er op dat de aanvallen ernstiger worden en ik zal mijn laatste troef moeten spelen. Voor langere tijd de patiënt onder narcose brengen is de laatste optie. Ik spuit een narcoticum in dat vroeger erg veel gebruikt werd maar dat nu alleen nog in een speciale formulering te verkrijgen is. Heel voorzichtig, de concentratie van het vroegere middel was veel minder groot dan het middel nu. Ik spuit de vloeistof in de ader. Moeilijk bij zo een schokkende patiënt. Het lukt aardig en de rust keert weer. Na enige uren echter, als hij weer bijkomt, begint alles van voren af aan. Tegen beter weten in geef ik nogmaals een injectie, wetend dat de kansen op herstel zeer klein geworden zijn. Elke vijf tot tien minuten wordt het diertje gecontroleerd. Wat te verwachten viel gebeurd inderdaad, bij de derde controle blijkt de hond te zijn overleden. De hersenen konden het niet meer aan.

Ik bel de eigenaar om het te vertellen. Hij komt meteen. Het verdriet over het verlies is groot. Voor een huisarts is de dood geen onbekende gast maar als het je eigen hond betreft grijpt alles dieper aan dan je denkt.