een MRI scan

"Wil je hem zien?" de assistente komt binnen met een cd-in-hoesje omhoog gestoken de spreekkamer binnen. De uitslag van de MRI. Haar frans bulletje had al langere tijd last van verschillende poten. Vooral met links loopt ze erg kreupel, maar ook de coordinatie is niet je dat. We hebben foto's gemaakt, daar was niet veel op te zien, althans niets afwijkends. Maar het probleem was te fors om te negeren. We hadden al veel medicijnen geprobeerd. Pijnstillers alleen was niet genoeg zodat we zelfs onze toevlucht tot prednison hebben genomen. Ach, even leek er wel een verbetering te zijn maar dat was maar kort. De wervels zijn recht gezet door een osteopaat iets wat aanvankelijk een bemoedigend resultaat had. Maar helaas was er al vrij snel weer een terugval. Met elkaar hebben we de mogelijkheid van een MRI scan besproken. Bij de MRI kun je ook een beeld krijgen van het zachte weefsel, en in ons geval waren we daar in geinteresseerd. We wilden een beeld krijgen van de zenuwen zelf, en die staan nu eenmaal niet op een rontgenfoto. Dus op naar Utrecht. Eerst weer helemaal nagekeken door een groep studenten en vervolgens door de neuroloog waarna de afspraak voor de MRI gemaakt kon worden. Helaas moest de identificatie-chip verwijderd worden want die geeft problemen bij het maken van een opname, onder narcose.
Ik doe het schijfje in de computer en samen bekijken we het resultaat. Prachtig waren de structuren van kop en nek te zien en helaas is er ook heel duidelijk te zien waar het probleem zit. De uitslag liegt er niet om. De afwijkingen in de zenuwen en hersenen zijn als witte vlekken in het weefsel zichtbaar. Onze bange vermoedens worden werkelijkheid. Deze afwijking is niet zomaar met een pilletje op te lossen en nieuwe zenuwen geven gaat niet. Verdrietig!! We hopen dat we haar met wat ondersteuning nog een leuk hondenleventje kunnen geven. En hoewel een MRI scan best een prijzige bedoening is zijn we erg blij dat we het gedaan hebben want nu is er tenminste zekerheid.