einde

In de mand wordt hij binnengedragen, lopen kan hij niet meer. De grote hond kijkt me eindeloos vermoeid aan. De eigenaar begint meteen met vertellen, geen eetlust sinds vier dagen, wil niet staan, ze waren op vakantie geweest en de oppas had er niet zoveel aan gemerkt maar na een dag was de op dat moment nog funktionerende hond volledig ingestort. En nu is hij zoals hij is. Ik onderzoek hem, broodmager, iets benauwd, een dikke buik en bleke slijmvliezen. Het ziet er niet goed uit. De vrouw en de kinderen van de eigenaar staat erbij, ze zeggen niets. Ik vraag de eigenaar wat hij ervan denkt. Ik zie de ogen van de vrouw en haar dochter meteen volschieten. De zoon staat zich te verbijten. Ze hebben in de auto naar de kliniek duidelijk met elkaar gesproken over de consequenties van de toestand waarin hun huisdier zich bevind. In onderzoek ziet de eigenaar niet zoveel, de hond is al erg oud dus wat is erbij te winnen? Ik ben het met hem eens. Mijn conclusie is om afscheid te nemen. Helaas zullen zij zelf de beslissing moeten nemen. De eigenaar spreekt zich uit, inslapen is misschien wel het beste. De vrouw zegt niets. Ze kan het nog niet zeggen hoewel ze duidelijk weet dat het de enige juiste beslissing is. 5 minuten, 10 minuten gaan voorbij. Ik wacht. Uiteindelijk durft ze toe te geven. Dapper, wijs maar ontzettend moeilijk. Ik zeg dat het een juiste beslissing is dat ze het allerbeste voor haar lieveling kiest. Ik weet dat ze later niet zal denken dat het haar is aangepraat, dat ze onder druk het besluit tot inslapen heeft genomen, daarvoor heeft ze er te goed over kunnen nadenken en te goed naar de beslisssing kunnen toeleven. Een slaapprikje en na 5 minuten een overdosis narcosemiddel. Rust!! rust voor de hond en rust voor het gezin. Einde van het leed en begin van het gemis.