een terrier wil soms niet

Vandaag had ik een terrier op het spreekuur. Een open en vrolijk hondje. Kwam meteen op me af lopen, snuffelen en mijn handen likken. Hij heeft pijn in zijn bek vertelde de eigenaresse mij. Als hij iets oppakt geeft hij een gilletje en laat het soms weer uit zijn bek vallen. Ik zet de hond op tafel en wil in de bek kijken. Nou, vergeet het maar. Meteen veranderde het lieve hondje in een furie, vol van verzet, de tanden bloot en totaal verstijfd. Ik moet goed uitkijken anders vermorzelen die scherpe tanden straks nog mijn vingers

De eigenaresse kende haar hondje al een beetje dus stelde een verdovingsprikje voor maar ja, dat is natuurlijk ook niet geheel en al ongevaarlijk. Heel af en toe krijgen patiënten problemen met narcose tot zelfs overlijden aan toe. De stelregel is dan ook dat we alleen narcose geven als het echt nodig is.

Ik houd het hondje stevig vast maar het lukt me niet om goed in de bek te kijken. Wel is de bek halfgeopend met de tanden ontbloot. Ik kan een stukje in de diepte zien maar daar is niet veel aan de hand. Misschien een rood plekje achter de bovenvoortanden. Laten we eerst maar even wat antibiotica en pijnstillers proberen stel ik voor, als het probleem maandag nog niet over is kunnen we altijd nog verder. De eigenaar gaat accoord. Als het hondje weer op de grond staat komt hij vrolijk kwispelend op mij af, snuffelen en aan mijn handen likken. Echt, hij was niet bang voor me, hij wilde alleen en gewoon zijn eigen zin doen en hij was niet voor rede vatbaar.

Heel soms zie je dat, alsof er twee hondjes in 1 zitten. Een hondje dat lief en meegaand is en een hondje dat weigert zich, niet voor rede vatbaar, aan het lijf te laten zitten. En in dit geval verdienen ze allebei respect.