Als ik de wachtkamer binnenkom begint de hond te grommen, te blaffen en met felle bijtbewegingen richting mijn persoontje te happen. Dat belooft wat. Drie maanden terug de gebroken rechter voorpoot van de hond met een pen vastgezet. Nog een poosje in een spalk gehad maar die is er alweer een tijdje af. Zelfs de pen is verwijderd omdat deze langzaamaan uit het bot begon te zakken en onder de huid voelbaar werd. Het bot zat keurig vastgegroeid. En nu moeten de hechtingen eruit. En voor het verwijderen van de hechtingen moet je toch echt dicht bij de patiënt komen. Dicht bij die scherpe, op wraak beluste tanden. Het is gebruikelijk dat ik het gevaarlijke deel voor mijn rekening neem en de assistente de verdere handelingen uitvoert, ik moet hem dus vasthouden en zorgen dat de assistente niet gebeten kan worden. De eigenaar staat in de deuropening. Zij is door emotie niet in staat om hand en spandiensten te verlenen. Snel grijp ik het nekvel en fixeer de kop. De assistente grijpt de poot en samen wachten we tot de grootste weerstand is wegge-ebt. Voorzichtig komt het hechtingenschaartje te voorschijn en worden de kleine draadjes die in de huid verdwijnen doorgeknipt. Werkje van niks. De assistente doet een stapje achteruit en ik laat met een snel gebaar de hond los en doe ook een stap achteruit. De hond kijkt me verontwaardigd aan en springt in de armen van bazin. Deze pakt de weekendtas en doet hem erin. Want hoewel zijn gedrag doet vermoeden dat hij zich een hond van formaat voelt, hij is maar een chihuahua van amper een kilo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten