Een uit de hand gelopen hoestje

Wat begon als een klein hoestje veranderde, ondanks de ingestelde therapie met antibiotica, langzaamaan in een zieke hond. Een zieke hond waar je ook niet zomaar omheen kunt. Groot, zwart, langharig en vooral zeer goedmoedig sjokt de kolos de spreekkamer binnen. De medicijnen doen helemaal niets meer krijg ik als antwoord op mijn vraag hoe het gaat. En ik moet zeggen dat de lichamelijke toestand zienderogend achteruit is gegaan. Alle puf is eruit en de tong hangt sufhijgerig uit de bek. Wat me direct opvalt is de kleur van de tong, niet mooi roze maar een beetje grauwblauw. Ik druk met mijn wijsvinger even op het slijmvlies van de hoektand, de kleur wordt wit maar de kleur komt niet binnen 1 seconde weer terug. Een slechte doorbloeding is mijn conclusie. Snel controleer ik de rest van het circulatiesysteem en constateer dat het hart te snel klopt maar dat de kracht van de pols, te voelen tusen de achterbenen, veel te zwak is. Ook is er vrij vocht in de buikholte. Het klassieke beeld van een hart dat het niet meer aankan. Wat begon als een klein hoestje is uitgegroeid tot een levensbedreigende situatie. Snel doen we de noodzakelijke onderzoeken zoals een rontgenfoto van de borstkast en een ecg. Ook nemen we een bloedmonster, waarin een stofje zit dat aangeeft hoe ernstig een hart beschadigd is. De rontgenfoto kan ik direkt beoordelen. Van wat ik zie wordt ik niet blij. De omtrek van het hart is bijna niet meer te zien door vocht dat er in de borstholte staat. Natuurlijk beginnen we meteen met medicijnen die de bloedruk te verlagen. Dit om het hart te ontlasten. Om het vocht kwijt te raken geef ik een flinke hoeveelheid vochtafdrijvers. ECG stuur ik  naar de specialist en het bloed gaat naar een laboratorium. De volgende dag  heb ik de uitslag van het bloed binnen. De uitslag is schrikbarend maar klopt helaas maar al te goed met de werkelijkheid.  En de situatie na een dag behandelen is zeker niet veel beter geworden.  Door de benauwdheid oogt de vriendelijke reus al een beetje angstig. We wachten niet meer op de uitslag van de ECG, een uitslag die ons meer zou kunnen vertellen over de oorzaak van het hartprobleem.
Het is niet meer van belang want zo gaat het echt niet meer.

Met tranen in de ogen nemen we afscheid.