een fistel met verassing

Met open mond staren ik, mijn assistente, het baasje en de dochter van het baasje naar de tien centimeter lange stok die naast de slapende Jack Russell terriër ligt. 

Bizar! 

Het verhaal begint een maand eerder..........................................

een poliep bij het trommelvlies

“En hij had er nog geen twee minuten voor nodig”!!! Terneergeslagen probeert de jonge vrouw de oosterse korthaar op de tafel te houden maar de kater denkt daar duidelijk anders over. Hij onttrekt zich aan haar zorgzame handen, wurmt zich onder haar armen door en doet verwoede pogingen om van de behandeltafel via de grond op waarschijnlijk de brede vensterbank te komen. Als mevrouw het diertje even loslaat..............                                 

Mopshond met te lang palatum molle

Laatst werd me een mopshond aangeboden met een forse benauwdheid. 

En inderdaad stond het diertje op die bewuste, zonovergoten zaterdagochtend, met een enorm reutelend bijgeluid tijdens het inademen, lijdzaam op de behandeltafel te wachten. Het tekort aan zuurstof had elke vorm van activiteit gesmoord. Niet dat de tong al blauw aan het worden was, een signaal dat kortademigheid overgegaan is in benauwdheid, maar..........

een boze mevrouw.

De mevrouw tegenover me is boos. En niet het een beetje geïrriteerd zijn van iemand voor wie de dingen niet helemaal gaan zoals ze graag wil, nee ze is gewoon boos. Ze vind het grote onzin dat er voor de behendigheidscursus van haar hond een onderzoek van hart, longen en bewegingsapparaat, met rontgenfoto van de heupen, gedaan moet worden. En in het verlengde van haar boosheid helpt ze dus ook niet mee. Ze helpt niet mee met het vasthouden van de duitse staande teef, ze helpt niet met het op de tafel tillen en ze helpt al helemaal niet met het proberen de toch wel wat zenuwachtige hond op zijn gemak te stellen. Nu zijn mijn assistentes supermeiden dus......  meer 

een terrier wil soms niet

Vandaag had ik een terrier op het spreekuur. Een open en vrolijk hondje. Kwam meteen op me af lopen, snuffelen en mijn handen likken. Hij heeft pijn in zijn bek vertelde de eigenaresse mij. Als hij iets oppakt geeft hij een gilletje en laat het soms weer uit zijn bek vallen. Ik zet de hond op tafel en wil in de bek kijken. Nou, vergeet het maar. Meteen veranderde het lieve hondje in een furie, vol van verzet, de tanden bloot en totaal verstijfd. Ik moet goed uitkijken anders vermorzelen die scherpe tanden straks nog mijn vingers

De eigenaresse kende haar hondje al een beetje dus stelde een verdovingsprikje voor maar ja, dat is natuurlijk ook niet geheel en al ongevaarlijk. Heel af en toe krijgen patiënten problemen met narcose tot zelfs overlijden aan toe. De stelregel is dan ook dat we alleen narcose geven als het echt nodig is.

Ik houd het hondje stevig vast maar het lukt me niet om goed in de bek te kijken. Wel is de bek halfgeopend met de tanden ontbloot. Ik kan een stukje in de diepte zien maar daar is niet veel aan de hand. Misschien een rood plekje achter de bovenvoortanden. Laten we eerst maar even wat antibiotica en pijnstillers proberen stel ik voor, als het probleem maandag nog niet over is kunnen we altijd nog verder. De eigenaar gaat accoord. Als het hondje weer op de grond staat komt hij vrolijk kwispelend op mij af, snuffelen en aan mijn handen likken. Echt, hij was niet bang voor me, hij wilde alleen en gewoon zijn eigen zin doen en hij was niet voor rede vatbaar.

Heel soms zie je dat, alsof er twee hondjes in 1 zitten. Een hondje dat lief en meegaand is en een hondje dat weigert zich, niet voor rede vatbaar, aan het lijf te laten zitten. En in dit geval verdienen ze allebei respect.

De schouder eronder

Vol levenslust komt de dalmatiner binnenrennen. Alles en iedereen wordt besnuffeld, waarbij ongegeneerd ook de private delen van mij en mijn assistente aan een onderzoek worden blootgesteld. Zonder resultaat overigens. Even de knie omhoog en het dier weet dat dit gedrag net een tikje te levenslustig is. Hij loopt kreupel aan zijn rechter voorbeen weet de eigenaar te vertellen. Al een paar maanden. De eigen dierenarts, uit de noordkop van noord-holland, had al een aantal therapieën voorgeschreven maar die hadden helaas niet tot herstel geleid.

Ik lees de verwijsbrief door en zie dat er een wisselende kreupelheid aan de voorbenen is geconstateerd waarbij onderzoek niet een duidelijke locatie laat zien. Ik ga met het dier en het baasje naar buiten en laat hem een aantal keren het pad op en neer lopen. Niets te zien zegt de eigenaar teleurgesteld. Net hetzelfde als je naar de tandarts gaat, is je kiespijn ook over. Ik ben het niet met hem eens. Hoewel het heel gering is laat het dier voor mij wel degelijk een kreupelheid zien. Links! Als ik, weer in de spreekkamer, een speciale handgreep op de linkerschouder loslaat is het met de vriendelijkheid meteen gedaan. Een grauw naar achter moet duidelijk maken dat deze actie van mij niet gewenst is. Ik maak een röntgenfoto van de schouder en zie dat de achterrand van de schouderbladrand is afgebroken.

Dat wordt opereren. We maken een afspraak.

Een week later doe ik tijdens de operatie een schrikbarende ontdekking. De pezen en kapsels van de linker schouder zijn fors vergroeid. Enorme littekenweefselbalken, sommige met gaten erin, maken de operatie niet een van de makkelijkste. Het is duidelijk dat het dier een forse klap op zijn schouder moet hebben gehad. En ik kan mij, gezien de levenslust van het dier, wel voorstellen hoe dat gegaan is. In het bos in volle vaart op, om en over bosjes, takken en bomen rennend kan een bocht zo makkelijk verkeerd berekend worden. De klap tegen een boom wordt als eerste door de schouderpartij opgevangen. En deze klap was even te hard geweest. Ik snij al het overbodige weefsel weg en beitel het losse stuk bot van de achterrand van het gewricht. Gezien de ernst van het defect ben ik best tevreden over het resultaat. Maar hoe het uiteindelijke herstel zal verlopen gaat van het dier zelf afhangen.

Dus zou ik hem wel willen toeroepen: “kom op joh, schouders eronder”.

Trots loopt de kwieke dame-op-leeftijd de behandelkamer binnen. Haar stokoude Cocker volgt haar gedwee. "Het gaat fantastisch" zegt ze terwijl ze naar haar hondje wijst. "En dat voor een  tweede operatie in een half jaar tijd" vervolgd ze glunderend, "en zo goed hersteld, 't is echt heel bijzonder".  Ik kan niet anders dan haar enthousiasme volmondig beamen. Waar een paar maanden terug een ontstoken baarmoeder moest worden verwijderd was nu een probleem met de anaalklieren de oorzaak voor een chirurgisch ingrijpen. Vandaag moet ik het herstel van de wond controleren en de hechtingen verwijderen. Ik trek een latex handschoen aan en bekijk en bevoel het gebied onder de staart, de plek waar de anaalklieren hebben gezeten. Door een smerig pussende ontsteking die niet meer op leegknijpen en antibiotica reageerde, waren deze geurklieren zodanig aangetast dat een operatie noodzakelijk was. Een vervelende operatie waarbij de sluitspier van de anus flink op zijn duvel krijgt. Soms zelfs zo erg dat na de operatie er een periode incontinentie van de ontlasting kan optreden. Ook een infectie van de operatiewond komt natuurlijk regelmatig voor omdat de wonden tot in de anus lopen. Maar een klein ontstekingsplekje bij de linkerwond is alles wat er aan complicatie is. En verder geen incontinentie verschijnselen, en ook geen nadelige gevolgen van de narcose. Rustig staat het beestje op tafel en laat mijn handelen in dit private lichaamsgebied vertrouwend toe. Het baasje kijkt me met blijde afwachting aan, benieuwd of ik net zo enthousiast en trots op het resultaat ben als zijzelf. Met een brede glimlach kijk ik haar aan en feliciteer haar met het resultaat. En misschien ben ik nog wel trotser op de enthousiaste reactie van het baasje dan op het resultaat van de ingreep.