maandag 28 maart 2011

Das Kikkuh !!


Samen met de collega bekijk ik de röntgenfoto's. Hoewel er op de foto niet veel afwijkends aan het gewricht te zien is geeft de hond een forse pijnreactie op de linker elleboog met name bij het strekken, zo vertelt hij. De andere gewrichten van dit been zijn pijnvrij, ook als er bij het manipuleren flink de grenzen van buigen en strekken gezocht wordt. “Ik laat ze wel een afspraak maken” zegt de collega en hij stopt de foto's weer terug in de grote bruine map die hij vervolgens onder zijn oksel steekt. Hij slurpt het restje koffie weg terwijl hij naar de uitgang loopt. Ik doe hem uitgeleide. Twee dagen later belt de eigenaar om een afspraak te maken. Het is erg druk in de praktijk en voor het verdere onderzoek van de kreupelheid en een eventuele operatie heb ik toch wel het grootste gedeelte van een dagdeel nodig dus ze moeten een weekje wachten voor er ruimte is. Maandagochtend, het is zover. Na een gedegen kreupelheidsonderzoek dat zowel het monsteren (nauwkeurige inspectie van het looppatroon) als een goed afvoelen van de benen en manipuleren van de gewrichten van de hond behelst moet ik de conclusie van de collega bevestigen: kreupel linker voorpoot en pijnlijk bij strekken elleboog. Ik maak nog wat extra röntgenopnames in wat andere richtingen maar behalve de geringe artrose en een mogelijke reactie van de binnenste gewrichtsbal van de bovenarm kan ik weinig afwijkends ontdekken. De pijnlijkheid, de artrose en de dubieuze gewrichtsvlakte zijn voor mij genoeg reden om het gewricht open te maken om te kijken waar de hond last van heeft.
De elleboog is een moeilijk te bereiken en ingewikkeld gewricht. Drie botten die op en in elkaar ingrijpen met op de belangrijke plekken een stevig bandenapparaat. Langzaamaan zoek ik mijn weg naar de diepte terwijl de assistente spieren opzijtrekt met stalen haken om voor mij het operatiegebied zichtbaar te krijgen. Steeds moet er met steriele gazen het opwellende bloed weggedept worden. Al voelend, snijdend en knippend komen de diepere delen in beeld. Ik zoek het gewrichtskapsel op en open het gewricht met behulp van een klein sneetje. Aan de slijmerige vloeistof die als glijmiddel voor de beweging van een gewricht gebruikt wordt kan ik zien dat het gewricht geopend is. Een klein bottig uitsteekseltje dat nogal eens loszit krijgt mijn bijzondere aandacht maar ik moet constateren dat deze gewoon vast op zijn plek zit. Ik laat een tweede assistente het gewricht openwrikken door het onderbeen uit te buigen. Plots schiet er een 1 mm klein wit streepje door mijn gezichtsveld. Een kraakbeenflapje is van de gewrichtsvlakte losgebroken en zwerft nu in het gewricht. Net als een steentje in je schoen is dit voldoende om de pijnlijkheid te verklaren. Met veel moeite krijg ik het losse flapje van 2 bij 6 mm te pakken en kan het verwijderen. "das kikkuh" hoor ik de assistente die het onderbeen vast houd zeggen

En om heel eerlijk te zijn: dat vind ik zelf ook.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten